Vrijdag de 13-de van Bodh Gaya naar Sarnath gereden. Dat voelt als een prettige richting. Onderweg nuttigen we een ontbijt in een soort garage waar tegen de muur in een hoek een stapel aardappelen ligt en op een zware houten tafel andere groenten. We krijgen Indiaas brood (djapatty) en daarbij gekruide aardappelen. Ondanks dat alles er armetierig bijstaat smaakt het heerlijk. Het ontbijt valt dan ook goed op de maag en geeft een goede basis voor de rest van de reis. Deze weg is goed aangelegd maar men is overal tegelijk bij bepaalde plaatsen overgangen aan het maken waardoor de doorstroom toch steeds opnieuw wordt tegengehouden. Mogelijk dat de logistiek achter deze aanpak is dat ze dan overal tegelijk op hetzelfde moment de benodigde materialen kunnen aanleveren. Grote betonnen constructies staan nu overdwars op de weg uitkijkende op een plaatselijke zandweg. Het geheel doet wat overdadig aan.

Tijdens de middag belanden we bij Domino pizzeria waar ik eigenlijk helemaal geen trek in heb, maar ik bestel een kleine kruidige pizza die met cheddar nog redelijk is.

We komen aan in Sarnath waar ons een gast house van de Tibetaanse universiteit wacht. Grote rustige kamers met uitzicht op groen, eekhorentjes en een soort licht grijze mereltjes en een duif die voor mijn raam een kijkje naar binnen komt nemen. Ik voel me hier zeer welkom en ik merkt dat de natuur datgene is waar ik echt van bijkom.

Zaterdag 14-10

Vandaag is het plan dat we eerst naar de stupa gaan en in de namiddag rond 16:00uur naar Varanasi waar we een hindoeïstisch ritueel bij gaan wonen. Daar heb ik veel zin in. We dralen wat rond bij de ruïnes van Sarnath en zoals Geshela dan onhandig kan zeggen: ”now sit and pray” hij gaat een bankje verder zitten om dat ook te doen. Zo werkt dat niet bij mij. Ik kan niet op commando bidden. Ik doe wel mee uit respect maar er is geen verbinding met mijn hart. Nadat we aansluitend een paar keer om de stupa hebben gelopen wil de groep terug naar het hotel. Ik besluit te blijven en mijn eigen weg te volgen. Ik kom tot rust, herstel de verbinding met mijn hart. Ik besluit het roer om te gooien en wil iets aan de groep geven. Een aandenken aan de positieve dingen. Ook voor mezelf. Deze gedachten trekken me uit een negatieve sfeer die als een soort geladen jas om mijn lichaam gekneld zit. Ik wil de groep toespreken en dan in het Engels zodat Geshela er ook nog wat van meekrijgt. Ik besluit het park te verlaten en bij de kraampjes aangekomen herinner ik me van de vorige keer dat hier een bijzonder Boeddhabeeld is in het museum. Ik besluit daar eerst heen te gaan. Ik mag me aansluiten bij mensen uit Nieuw Zeeland die een privé gids hebben. Ik voel me welkom. Ze kijken me vriendelijk aan en tonen belangstelling. We komen bij het boeddhabeeld aan en dan gebeurt er iets in me. De gids praat over de glimlach van deze Boeddha maar ik ervaar zijn glimlach. Hij lacht naar me. Ik kan wel huilen. Ik neem afscheid van deze vriendelijke mensen en blijf bij deze Boeddha. Ik bereid me voor op wat ik wil zeggen aan de groep. Ik wil de positieve herinneringen bekrachtigen omdat de balans wat mij betreft zo nu en dan meer naar het negatieve neigt. Ik bedank de Boeddha voor dit gesprek van hart tot hart en loop blij het museum uit.

Ik loop naar de kraampjes op zoek naar een copy van dit Boeddhabeeld en wil dit aan elk groepslid geven. En ik slaag. Ik besluit te voet terug te lopen naar mijn kamer want er is nog veel tijd over. Onderweg zie ik een enorm groot boeddhabeeld. Ik loop er heen en kom in een bijzonder mooi aangelegde tuin met fonteinen en lotusbloemen uit. Het boeddhabeeld blijkt een copy te zijn van het grootste boeddhabeeld wat vernietigd werd in Afghanistan. Het beeld hier is 88,9 meter hoog. Indrukwekkend. Het oorspronkelijke beeld werd “de lichtdrager” genoemd. Het zou de Boeddha betreffen die vóór Boeddha shakyamoenie verschenen was gaan. Ik ben onder de indruk. Het voelt als een cadeau. Vervolgens kom ik op mijn wandeling nog een stupa tegen. Deze stupa blijkt gebouwd op een plaats waar de Boeddha zijn vijf leerlingen terugvond die hem in Bodhgaya hadden verlaten nadat hij de middenweg was opgegaan. Ook dit voelt als een cadeau.

Daarna vertrekken ik met de anderen samen naar Varanasi. Het voelt nu heel anders dan een paar jaar geleden. Wij rijden nu in een taxi en dat geeft meer onderlinge afstand. Daar aangekomen blijkt al dat de oorspronkelijk plannen in duigen vallen. Ik besluit opnieuw zelf e.e.a. te gaan ondernemen. Ik krijg daar de smaak van te pakken. Ik spring nog net op tijd op een boot die door een echtpaar uit nieuw Zeeland (opnieuw!) is gehuurd samen met een privé gids. Zij vinden het geen enkel probleem dat ik me aansluit. We varen over de Ganges wat een bijzonder brede en indrukwekkende rivier is. We varen richting de plaats waar lijken gecremeerd worden. Er branden wel 11 vuren tegelijk. Per lijk heb je 330 kg hout nodig. Er worden twee lagen aangebracht daar komt dan het lijk op te liggen en dan komt er nog een houtlaag boven op het lijk. Het lijk wordt voor die tijd nog een keer ondergedompeld in de rivier. Vaak is het dan de oudste zoon die het vuur mag aansteken. Het is niet de bedoeling dat er al teveel gehuild wordt omdat de voorouders dan ook verdrietig zouden worden en omdat de ziel die naar de grootouders gaat dan ook niet echt leuk vertrekt. Ik zou het niet erg vinden als er gehuild wordt tijdens mijn crematie. Als iedereen daar blij zou staan doen zou me dat het gevoel geven van: “zo, daar zijn we dan ook mooi vanaf”. Misschien dat ik dan boos zou worden en stiekem nog een streek uit zou halen in dat onzichtbare veld. Het is allemaal maar net hoe je het bekijkt. Ik vond het niet naar om naar die verbrandingen te kijken. Ik vond het mooi en respectvol. De dood hoort zo bij het leven. Daar is niks naars aan. Onder de indruk varen we terug om net op tijd aan te komen voor het hindoeïstische ritueel waarmee een ode gebracht wordt aan de Ganges. Heel indrukwekkend. Ik zie het geheel vanaf de boot waarop wat plastic stoelen zijn neergezet. Ik voel me heel blij. Ik vraag na afloop aan een jonge man waar je in de buurt lekker kan eten. Na afloop ga ik daarheen en heb een heerlijke vegetarische maaltijd met volkoren rijst gegeten. Blijkt er een vrouw uit Rotterdam naast me te zitten. Heerlijk met haar gepraat. Zij reist alleen en geeft aan zich niet onveilig te voelen. Ik krijg nog een tip van hoeveel roepies ik moet betalen voor mijn rit terug naar Varanasi. Ik hoef niet eens te zoeken naar een riksjar. Iemand stapt op me af, ik noem het bedrag, hij gaat akkoord. Hij blijkt een prima chauffeur die me met veel getoeter veilig op de plaats van bestemming afzet. Ik voel me haast zweven van geluk. Geshela blijkt wat yoghurt voor me gekocht te hebben. Die ga ik morgen proeven.

Zondag 15-10

Laatste dag in Varanasi

Ik heb heerlijk geslapen, misschien voor het eerst deze vakantie… en spring opgeruimd vroeg de veren uit. Ik eet de typische yoghurt uit de streek die Geshela voor me had gekocht als ontbijt en besluit vandaag alleen op pad te gaan. De yoghurt zit in een wegwerp kommetje van een soort baksteen. Die zelfde soort kommetjes worden hier ook gebruikt om thee uit te drinken. Het smaakt heerlijk en het is goed voor het milieu. Ik wandel naar de grote stupa. Het is nog erg rustig op de weg en hoewel de zon schijnt is het koel en wat nevelig. Bij iedere voet die ik op de grond plaats denk ik aan de Boeddha. Hij heeft hier gelopen. Hoe was het toen? Waarschijnlijk was het toen nog een jungle, mogelijk met dezelfde groene papegaaien, eekhorentjes, vlinders en uiteraard ook herten en reeën. Hij gaf toen zijn eerste onderricht ( het eerste draaien van het dharmawiel) bij een hertenkamp. Vandaar dat op kloosters vaak twee reeën liggen met tussenin een dharmawiel. Hij leefde van de jungle. Ik kan hier goed voelen hoe zacht de natuur kan zijn en er hangt een sfeer van vriendelijkheid. Het doet me denken aan een oproep van een Maori stamhoofd tijdens een congres in Brussel vorig jaar. Zij sprak de zaal aan met een dringend verzoek beter met het milieu om te gaan. De Dalai lama was hierbij aanwezig en was toen duidelijk ook aangedaan door haar oproep. Door de industrialisatie is er steeds minder jungle over en kunnen stammen die daarin leven steeds moeilijker leven. Hoe makkelijk leven wij? Is dit het leven wat we willen leven? Een leven van uur tot uur onder het motto tijd is geld… hoe mooi zou het zijn als je gewekt werd door de geluiden van de jungle, de frisse lucht, geen stress maar leven met wat de natuur je geeft. Mogelijk is onze drang om dingen te bezitten wat ons uiteindelijk uit dat aards paradijs heeft verjaagd. De appel die Eva plukte, niet uit levensbehoefte maar uit gehechtheid. We willen deze aarde waaruit wij zijn voortgekomen volledig beheersen. Bronnen worden opgekocht uit winstbejag terwijl we er allemaal gratis toegang toe zouden kunnen krijgen. Hoelang gaat dit nog goed?

Arme ondervoede kinderen met een vies t-shirt aan rennen naar me toe en wijzen naar hun buik en mond. Of ik wat te eten voor ze heb. Helaas… niets bij me. Zij zouden als ze nog in de jungle woonden niet zo hongerig hoeven te zijn. Deze ellende hebben we samen gecreëerd op basis van onwetendheid, gehechtheid en afkeer. De drie vergiften zoals ze in het boeddhisme worden genoemd. Deze mijmeringen gaan door me heen. Aangekomen bij de stoepa ben ik een van de eersten. Ik voel me zo gelukkig daar. Het gras voelt nat en ik besluit te gaan dauwtrappen. Wat een heerlijk gevoel om zo te lopen. Hoe zacht is de aarde en hoe vriendelijk wordt iedere voetstap ontvangen. Heel wat anders dan op beton lopen. Ik strijk neer op een stapeltje grote bladeren die ik op de grond gevonden heb en die me wat tegen het vocht beschermen. Ik concentreer me op mijn ademhaling zoals ik dat geleerd heb. Het gaat hier vanzelf. Ik voel heel veel liefde en welkom dat ik er ben. Er vliegt zo een uur voorbij. Daarna concentreer ik me op wat “de vier onmetelijke gedachten” wordt genoemd:

mogen alle levende wezens vrij zijn van lijden en de oorzaken van lijden

mogen alle levende wezens geluk vinden en de oorzaken van geluk

mogen alle levende wezens in gelijkmoedigheid verkeren zonder voorkeur voor naasten en afkeer van vreemden

mogen alle levende wezens nooit gescheiden zijn van de grote gelukzaligheid van volledige bevrijding.

Deze gedachten vind ik heerlijk. Ze sluiten ook mooi aan bij de vier edele waarheden die de Boeddha in dit park heeft verkondigd samen met het achtvoudige pad en de 5 voorschriften aangaande goed gedrag. Op een gegeven moment raak ik wat uit mijn concentratie door de groene papegaaien die om de stupa cirkelen. Ik kijk om me heen en zie opeens de andere groepsleden op een paar meter afstand langs me heen lopen. Ik sluit me bij hen aan en we vertrekken naar het museum waar ik gisteren heen was. Het museum voelt nu heel anders. Ik besluit naar mijn bijzonder vriendelijke Boeddha te gaan en blijf daar een poosje zitten en vervolgensstonden we weer buiten. Ik heb spijt dat ik mijn meditatiegrond verlaten heb. De groep wilverder gaan naar de grote staande Boeddha waar ik gisteren was geweest. Ik besluit naar een boeddhistisch klooster te gaan wat ik nog wilde zien. Ik vervolg mijn eigen weg en gaande de wandeling kom ikbij van alle indrukken.