Het was een merkwaardige dag vandaag. 8:00uur ontbijt met pannenkoek en cappuccino, of in elk geval iets wat erop lijkt. Tegenover mij een 23 jarige dame die architectuur studeert en die zichzelf had getrakteerd met een dagje Dharamsala voor haar verjaardag. Ze zat zo te genieten. Wat knap, zo zelfstandig op die leeftijd. Daarna moesten we in de rij voor het verkrijgen van een toegangspas tijdens de lezingen van de Dalai Lama startend op 03-10. Daarna naar de tempel grenzende aan het paleis van de Dalai Lama. We mochten ook naar speciale Boeddha's zoals Mahakala. Dit is slecht één keer per jaar te bezichtigen. Hebben wij mazzel! Voor elke Boeddha een katha neergelegd ( zo een Tibetaanse witte sjaal). Plekje gereserveerd met onze namen erop bij een gedeelte waar naar het Frans vertaald zal worden. Fm radiootje gekocht voor de ontvangst. Ik voelde vanaf het begin van de reis spanning in mezelf en ik blijk gevoelig voor toonzetting. Ik merkte dit ook aan mijn lichaam en heb vervolgens gekozen mijn eigen gang te gaan in de namiddag. Dat bleek een goede keuze. Mijn hart ging enorm tekeer van de spanning en mijn lichaam trilde alsof ik in shock was. Heb een terras uitgezocht waar ik tot rust kon komen. Ik bleek een uniek plekje gevonden te hebben met uitzicht op het paleis en de bergen. Er vlogen steeds arenden en raven over maar die lieten zich moeilijk fotograferen. Een stukje verder naar beneden zag ik een tempel. Die sprak me erg aan. Nadat ik wat rustiger was ben ik eerst terug naar het hotel gegaan waar ik Tenzin tegenkwam. (een vriend van Geshela, bijn alle monniken heten Tenzin… eenvoudigweg omdat de Dalai Lama Tenzin Gyatso heet…). Ik vertelde dat ik naar die tempel toe zou gaan en toen bleek dat “zijn tempel” te zijn. Er wonen 30 monniken. Daar aangekomen eerst een tijdje in de zon gezeten op een terras met uitzicht op de vallei en het paleis. Een boek gelezen tot dit werd onderbroken door monnik Maitri Avalokita. Een hele bijzonder man die me liefdevol toesprak en met veel inspiratie. Hij geeft al jaren meditatielessen o.a. in de Lam-Rim ( pad naar verlichting). Hij zou vroeger christelijk monnik geweest zijn en is toen overgestapt naar boeddhistisch monnik. Hij heeft ook Tibetaanse geneeskunde gestudeerd en gaat een centrum openen in Dharamsala gespecialiseerd in huidproblemen. De spanning in mijn lijf trok weg tijdens dit gesprek. Heel bijzonder. Hij had kool om zijn ogen en wij konden het op een heleboel punten goed met elkaar vinden. Erg bijzonder. Hij trok verder en vervolgens kwam een Finse dame bij me zitten die over haar wandelingen vertelde. Dit lijkt me dus ook erg leuk om te doen. Het begon te regenen waardoor ik een plek zocht om te schuilen. Een voorbijlopende monnik verklapte me dat ik in de tempel mocht, maar dat die op slot zat en dat de sleutelbos aan de deur hing. Logisch, toch? Ik voelde me net een stripfiguur op avontuur. Een vreemde bos sleutels zeg. Ik dacht: ik ga wel langs de zijkant naar binnen maar links lukte het me niet, en rechts klikte het slot open wat me met een trap tot op het dak bracht… ook niet echt de bedoeling. Dus terug naar beneden, slot dicht en dan toch maar de grote toegangspoort proberen. Ik was bang dat achter die poorten een ritueel zou plaatsvinden en dat er geschokte monniken op zouden kijken bij het zien van mijn verschijning. Met een “klang” geluid ging een zwaar slot open en vervolgens gingen twee grote rode poorten voor me open… Het was donker in de tempel op de verlichte boeddhabeelden na. Het trillen in mijn lichaam was er weer en na een groet aan de boeddha's gebracht te hebben kwam alle spanning in mij vrij. Ik heb zeker twee uur in mijn eentje in de tempel doorgebracht en een fijn gesprek met de boeddha's gevoerd, die ik ook op foto mocht vastleggen. Waar ik ook stond, ze hielden me in de gaten. Buiten barstte een onweer los gevolgd door zware regenval en ik was bang dat ik niet meer terug de berg op zou kunnen of dat die poorten spontaan op slot zouden gaan, of dat een boze monnik me met een bezem de tempel uit zou jagen en ik als een geslagen hond door de regen de berg op zou moeten vluchten, waar trouwens in de winter beren je pad kunnen kruisen… en ik moest zo onderhand ook naar de wc. Ik besloot het Boeddha-onderonsje te staken en sloop via de grote dubbele poort terug naar buiten. Alsof ik de film achteruit spoelde sloot ik met diezelfde rare sleutels het slot meet een “klang”. Het regende nog steeds. Buiten rinkelde een bel: etenstijd voor de monniken. Ik vroeg aan de kok waar ik een wc kon vinden en hij verwees me naar boven. Ik ging naar boven en kreeg daar een fantastisch uitzicht over de tempel. Een bejaarde en wijs ogende monnik wist me te vertellen dat ik toch beneden moest zijn... Ik liep die kant op en werd geroepen door… Tenzin! Hij wees me de weg en nodigde me uit in zijn kantoor. Hij vroeg of ik thee wilde. Wat een lief en welkom idee!. Het toilet bleek zo’n typisch Indiaas toilet. Hier in India prefereer ik dit boven een westers toilet. Indiase mensen weten niet goed hoe ze met zo een wc-pot om moeten gaan en maken er een smeerboel van. Terug in het kantoor van Tenzin kreeg ik een heerlijk kruidige koffie. Hij heeft zichzelf in zijn kantoor omgeven met foto’s van allerlei bijzondere mensen waaronder Mahatma Gandhi. Een enorm mooie foto van het landschap om de potala heen… echt een fantastische plek. Ik vertelde dat de tempel me zo goed had gedaan en dat mijn geest weer tot rust was gekomen. Hij beaamde de bijzondere sfeer in de tempel. Alsof een lichtblauwe kleur healing gaf. Ik vertelde ook over mijn plan om een wandeling te gaan maken. Of hij een kaart had? Tenzin veerde recht en bracht me een kaart met een routebeschrijving van waar ik heen wil. Hoe fantastisch! Ik mocht twee kaarten meenemen. Na de koffie klaarde de lucht op en klom ik via gevaarlijk scheef-hangende trappen weer naar het hotel. Het was bijna zes uur en tijd om te eten. Blijkbaar hadden ze dat in de groep ook bedacht en we gingen naar een restaurant. Zij hebben vanmiddag om het paleis gelopen. Dat ga ik binnenkort ook doen, we hebben alleen in de ochtend les, dus tijd zat daarvoor. Tijdens het avondeten kwamen we “Grace” tegen die we in het vliegtuig naar Dharamsala hadden ontmoet.. we gaan samen om 8:00uur yoga doen. 

Dus dat was vandaag . Ik ga zo maar weer mijn oordoppen indoen want er jengelt weer luid Indiase filmmuziek. Morgen vroeg uit de veren voor yoga! Foto' volgen nog...